Geen nieuws: Dé zorg staat onder druk

Geen nieuws: De zorg dat zijn wíj́

Ik hoor nu met regelmaat dat tijd voor mensgerichte zorg onder druk staat. ”Huh?”, denk ik dan. Wanneer de druk groot wordt, is juist het mensgerichte toch nog belangrijker? Dit is toch precies wat we geleerd hebben van de diepe coronacrisissen? Hoe groot de crisis ook is, wanneer we elkaar blijven zien, naar elkaar luisteren, naar elkaar omkijken van mens tot mens, blijven we een team en zijn we sterk.

Een paar voorbeelden:

Medewerkers kunnen in toenemende mate niet vrij nemen omdat er gaten in het rooster zijn. Op de dagen dat ze vrij zijn, nemen ze de telefoon niet uit angst dat hen de vraag gesteld wordt of het gat in het rooster opgevangen kan worden. Hoe blijven we het Samen doen?

Een naaste vertelde tijdens een gesprek dat ze heel terughoudend was om nog meer bij te dragen in de zorg van haar vader want dan neemt de leiding nog minder personeel aan. Hoe delen we onze maatschappelijke zorgen?

Een client geeft aan zijn eerste aanspreekpunt niet te kennen want dat is het afgelopen jaar al drie keer en ander geworden. Hoe komen we in verbinding?

Nu we weten dat we de komende jaren het werk met minder mensen en andere oplossingen vorm moeten geven is het juist zo belangrijk dat we elkaar opzoeken en menselijke verbindingen koesteren. Het contact wordt wellicht korter maar daarom kan de kwaliteit wel toenemen. Hoe blijven we verbonden met elkaar omdat we nu eenmaal mensen zijn die dat nodig hebben. In verbinding, samen, kunnen we veel meer dragen. In verbinding groeien we van ik naar wij. In het Engels hoef je maar een letter te draaien om van ME tot WE te komen.

Verbondenheid geeft kracht. Maak hier daarom vandaag nog werk van.

Wellicht kunnen een paar van de onderstaande vragen helpen. Er zijn er nog veel meer te bedenken:

Zijn we echt betrokken bij elkaar (cliënten, naasten, collega’s)? Is er een balans in geven en nemen?  

Zien we elkaar echt? 

Hebben we een gezamenlijk doel of ambitie? 

Hoe krijgen we elkaar weer eens goed aan het lachen? 

Wat zijn de waarden die we samen koesteren? 

Kennen we elkaar echt? 

Hoe gaan we om met onze verschillen? 

Wat hebben we in huis om samen sterk te blijven? 

Maken we ruimte voor fun? 

Durven we eerlijk te zijn?

Volgens mij doen het thuis ook. Een vriendin die het lastig heeft zoeken we meer op. Een kind dat gespannen is koesteren we meer. Voor een goede buur met hoogtevrees gaan wij wel even op die ladder staan.

We versterken juist dan de wij.

We zijn nu eenmaal sociale wezens. Het maken van verbinding (menselijke interactie en liefdevolle bejegening) vormt het fundament van mensgerichte zorg.

Veel liefs, Marita